کتاب لیتل شل: قبیله سرخ پوستی بازمانده از تاریخ آمریکا نوشته‌ی مینا خداکریمیان، داستان واقعی سرگذشت مردمانی است که اتفاقاتی تلخ و غم‌انگیز را تجربه کردند؛ کسانی که در تمام درگیری‌های ی، قبیله‌ای و پیشرفت جوامع دوام آوردند.
لیتِل شِل (به معنی صدف کوچک)، قبیله‌ی سرخپوست کوچکی است که در منطقه‌ی چیپاوا در ایالت متحده آمریکا قرار دارد. که در واقع قبیله‌ای مغلوب و محروم محسوب می‌شد. از آن جایی که این قبیله تقریباً یکی از سیصد قبیله سرخپوستی است که توسط ایالات متحده به رسمیت شناخته نشده است، مردم لیتِل شِل از خدماتی که معمولاً توسط دولت ایالات متحده به قبایل داده می‌شد، محروم بودند. این موضوع باعث شده بود که مردم لیتِل شِل به شهرها و ایالات روی آورند. اما به دلیل این که در دیگر ایالات و شهرها، فردی سرخپوست تلقی می‌شدند، مجدداً از دادن خدمات به آن‌ها ممانعت می‌شد.
توصیفی از سرخپوستان لیتِل شِل بیان می‌کند که آن‌ها یک قوم میانه هستند که بین دو فرهنگ، دو دولت و دو کشور در هم آمیخته در تلاش برای پیدا کردن حق واقعی خود هستند.
لیتِل شِل از تاریخچه‌ای برخوردار است که نشان دهنده‌ی ترکیب خون اجداد چیپاوا با اروپاییان میباشد. سرگذشت این قبیله با ترکیبی از گروه‌های راکی بوی و لیتِل بیِر مربوط به آخرای سال 1800 میلادی میشود. حدودا در همین زمان بود که قبیله لیتِل شِل برای اعتراض به رسمیت شناخته نشدن اراضی اجدادی، گروه خود را به منطقه‌ی مونتانا (کوه لاک پشت) انتقال داد.
با اینکه نام راکی بوی و کَری در سال 1916 میلادی در چیپاوا به ثبت رسیده بود؛ اما لیتِل شِل به طور کل رسمیت این قبیله‌ها را فراموش کرد و هنوز هم دولت فدرال این افراد را نمی‌شناسد و آن‌ها با داشتن زبان منحصر به فرد خود، که ترکیبی از زبان فرانسوی و زبان کری میباشد، شناسایی می‌شوند.
نام زبان آن‌ها زبان میشیفایی است و یکی از عناصر فرهنگی میباشد که هویت قبیله‌ای آن‌ها را حفظ می‌کند. این زبان مشترک است که کلید شناسایی نهایی آن‌ها به عنوان یک گروه مشروعیت سرخ پوستی را حفظ می‌کند. از مطالعه درباره جوامع چند قوم، این طور برداشت میشود که بقای هر گروه قومی وابسته به بقای زبان، فرهنگ و حفظ آداب و رسومشان است.
جامعه شناسان، زبان زنده را به عنوان زبانی تعریف می‌کنند که هم در گفتار جوانان و هم در نسل‌های قدیمی مشهود باشد. دومین کیفیت اساسی یک زبان زنده، حفظ یک سنت غنی شفاهی (نقل سینه به سینه) و ادبیات مکتوب است.
در بخشی از کتاب لیتل شل: قبیله سرخ پوستی بازمانده از تاریخ آمریکا می‌خوانیم:
در 24 سپتامبر 1892 میلادی نام بسیاری از اعضای قبیله ” لیتِل شِل” از لیست اعضای واجد شرایط حذف شد. اندکی پس از انتشار این فهرست نامه بیانه ای بدین ترتیب منتشر شد: بدین وسیله به اطلاع کلیه افرادی که ساکن کوهستان ” لاک پشت” هستند می رساند کسانی که نامشان در لیست سرشماری موجود میباشد اکنون حق شرکت در هرگونه دادرسی در هیئت های مربوطه را دارند و اما کسانی که نامشان در لیست وجود ندارد در صورت عمل نکردن به قوانین دستگیر و طبق قانون مجازات خواهند شد.
کمیته ” مک کامبر مذاکرات خود را با مردم منطقه کوهستان ” لاک پشت” ادامه داد. در توافق نهایی، سرخپوستان آواره این مناطق توافق کردند که ادعای مالکیت خود را از 9،500،000 هکتار مساحت این کوهستان (به استثنای دو شهر که به آن ها داده شده بود) پس بگیرند در عوض دولت قول داد که در مقابل، مبلغ یک میلیون دلار به آن ها بپردازد اما از آنجا که این مقدار تقریباً ده سِنت برای هر هکتار بود این پیمان به عنوان معاهده ده سِنتی” شناخته شد که نگرانی مردم آمریکا را به دنبال داشت زیرا که دولت برای زمین‌هایشان مبلغ خیلی کمی قیمت‌گذاری کرده بود.
لیتِل شِل” نامه اعتراضی به واشنگتن دی سی” ارسال کرد و اعلام کرد که: تبعید در مونتانا” را به فروختن سرزمین خود به قیمت ده سِنت ترجیح می‌دهد. با این حال اعتراض او هرگز مورد توجه قرار نگرفت و در سال 1904 میلادی کمیته ” مک کامبر پیمان” ده سِنتی ” را تصویب کرد. در تصویب نهایی، دولت فدرال برای کلیه اعضای ساکن در کوهستان لاک پشت” که قادر به تأمین زمین برای برپا کردن خانه نبودند مقرر کرد می‌توانند در هر زمین خالی که در حوزه عمومی میباشد ساکن شوند و خانه بسازند.
درباره این سایت